Bin dokuz yüz altmışlı yılların ortalarında öğretmen olarak bulunduğum Bingöl’ün Karlıova ilçesindeki bir anımı ömrüm oldukça unutamayacağım.
Kasabaya geleli üç ay kadar olmuştu. Dört ve beşinci sınıfları okutuyordum. Çocuklara iyiden iyiye alışmıştım. Çok sevmiştim hepsini. Onlar da beni sevmişlerdi. Terbiyeli ve çalışkandılar. Onlara hem öğretmen hem bir ağabey ve arkadaş olmuştum. Bu durum bana ölçüsüz bir mutluluk, onlara başarı getirmişti.
Gene de kafamı kurcalayan, sevincime gölge düşüren bir şey vardı ve onu çözemiyordum ne yapsam. Beşinci sınıfta Recep adlı bir çocuğa yaklaşamıyordum. İçe kapanık, sessiz, durgun biriydi. Teneffüslere çıkmıyor, arkadaşlarıyla da oynamıyordu. Hayata küsmüş bir hâli vardı. Birkaç defa yalnız yakaladığımda saçını okşayıp ağzından lâf almaya çalışmış ama başaramamıştım. “Yok bir şey öğretmenim” diyor, başını göğsüne yıkıp sessizce ağlıyordu...

---